Κάποτε έλεγες
ρήμαξαν τα χωράφια, το περβόλι...
Τώρα
ρήμαξε το σπίτι Σου
και κανείς δεν έχει το κουράγιο
να το πεί.
Είμαστε άδικοι.
Λόγια του αέρα δηλαδή...
Πρόχθές είδα έναν εφιάλτη
Ξαπλωμένος, σε ένα κατάλευκο
δωμάτιο δίχως έπιπλα,
σένα κατάλευκο κάτι σαν πέτρινο κρεβάτι
έβλεπα απο την πόρτα, που δεν υπήρχε,
λίγο φως σε ένα κατάλευκο διάδρομο,
σα χιόνι οι τοίχοι
που στη δύση του ο ήλιος
προσπαθούσε να ροδίσει από κάποια χαραμάδα,
τρομαγμένος και ολομόναχος
ενοιωσα φόβο...
με κάτι ολόλευκα εσώρουχα που φώτιζαν
απελπισμένος έψαξα
πάνω στα ολόλευκα σκεπάσματα, στο κρεβάτι...
να γινόταν να σε είχα!
Ολα όπως ήταν χθες ...κι ας ήταν μαύρα
να κουλουριαστώ να σωθώ
στην αγγαλιά σου
ξανά να γεννηθώ ...
Δεν σούπρεπε να ρημάξει το σπίτι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου