Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Προϋπολογισμός 2013


Είχα από χθες ένα φοβερό πονοκέφαλο μέσα Φλεβάρη και τα
οικονομικά τα πράγματα είναι ζόρικα λες να είναι από αυτά
ο Πονοκέφαλος...

Ξέρω και ντρέπομαι υπάρχουν πιο κάτω... άλλωστε
μπορεί και από αυτό να είναι ο Πονοκέφαλος.

Θα 'θελα  αύριο να σου χαρίσω ένα κόσμημα ή τα εισιτήρια
για το Παρίσι ξέρω πόσο θα σάρεσε,
ξέρω και πάλι θα αρκεστείς σε μια ζεστή αγκαλιά,
και μια ζεστή αγκαλιά...

Μπορεί νάναι και από αυτό ο Πονοκέφαλος

Τώρα που το ξανασκέφτομαι μοιάζουν οι δυο λέξεις...
Αναρτήθηκε από στις

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος13 Φεβρουαρίου 2013 στις 8:30 μ.μ.

    Μα τι πιό όμορφο απο ένα "ταξίδι"μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά και δυο χέρια σφιχτά δεμένα , ανεκτίμητο κόσμημα, γύρω απο το κορμί..ΧΑΡΑΤΟΝΕ ΠΟΥ ΤΑΧΕΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)