Μια αστραπή είναι η Ζωή

Μανώλη αδερφέ μου Οκτώβριος 2025 στις 29, δεν τα κατάφερες έφυγες... Δεν γύρισες Όρθιος στο σπίτι σου όπως σου είχα υποσχεθεί, γύρισες όμως, εστω για λίγο στα χέρια της Αμαλίας του Κωστή και της Μαρίας σου της οικογένειας!. Κατάφερες να ακούσεις τα εγγόνια σου κι απτό παράθυρο αποχαιρετήσεις τον κήπο, το μποστάνι για το οποίο καθε καλοκαίρι καμάρωνες (φέτο τα καλάμια στα φασόλια τα έβαλα εγω με τις οδηγίες σου απτό μπαλκόνι). Χθες στις 30 στην Μ.Παναγία σε αποχαιρετήσαμε... μια αστραπή δρόμος από τότε που "φώτιζες" τον Επιτάφιο... στην ιδια θέση,,, αλήθεια πως έφυγαν ετσι οι μέρες μας, πως φτάσαμε ως σήμερα στον εδικό σου τον επιτάφιο. Μανώλη καλή αντάμωση, είσουνα ο πιο αγαπημενος μου αδερφός, τόξερες και καμάρωνες όπως και γω. Οταν στο νοσοκομείο σου ειπε ο Κωστής πως ήρθα να σε δω, το χαμόγελό στο πρόσωπό σου ηταν όλη μας η ιστορία ολη μας η ζωή...