Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση...

"Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι"

Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι
που είν΄  έγκλημα σχεδόν
όταν μιλάς για δέντρα,
γιατί έτσι  παρασιωπάς
χιλιάδες κακουργήματα.

Αυτός εκεί που διασχίζει ήρεμα το δρόμο
ξέκοψε πια, ολότελα απ΄τους φίλους του
που βρίσκονται σ΄ανάγκη

Είναι σωστό:
Το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω
Όμως,πιστέψτε με.
είναι εντελώς τυχαίο.

Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση
(λίγο η τύχη να μ΄αφήσει χάθηκα)

Μου λένε:
Φάε και πιές
Νά΄σαι ευχαριστημένος που έχεις.

Μα πως να φάω και να πιώ
όταν το φαγητό μου
τ΄αρπάζω από τον πεινασμένο;

Όταν κάποιος διψάει
για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο,τρώω και πίνω.

- Μπέρτολτ Μπρεχτ

Το Άστρο... και καλά....

Βαρέθηκε απ όλους και απ όλα

...βρήκε ένα όπλο και την έκανε...
δεν θέλει και πολύ,
άλλωστε λίγα είναι αυτά που σε κρατάνε
και τα οποία καθημερινά λιγοστεύουν...
πέτυχε η κόρη θα έφευγε και εκείνη...

Δεν ξέρω αν αξίζαμε να μας πει, Γεια ή Αντίο...
εμείς όμως εθιμοτυπικά θα πούμε, στο καλό φίλε...
.........
είπες λίγος ο χρόνος πια να διορθώσω...
.........
κι όμως αυτοί, εμείς που υποθέτουμε πως έχουμε,
τζάμπα τον σπαταλάμε...στράφι πάμε...
λάθος πήραμε τη ζωή μας...

1η Μαΐου 2012 σε λίγες μέρες εκλογές..

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!"
Κωστής Παλαμάς

Για κάποιον μεσ΄ το κόσμο είν αργά

Πως γίνεται να πεθαίνεις δυό φορές...

Κάποτε έλεγες
ρήμαξαν τα χωράφια, το περβόλι...
Τώρα
ρήμαξε το σπίτι Σου
και κανείς δεν έχει το κουράγιο
να το πεί.
Είμαστε άδικοι.
Λόγια του αέρα δηλαδή...
Πρόχθές είδα έναν εφιάλτη
Ξαπλωμένος, σε ένα κατάλευκο
δωμάτιο δίχως έπιπλα,
σένα κατάλευκο κάτι σαν πέτρινο κρεβάτι
έβλεπα απο την πόρτα, που δεν υπήρχε,
λίγο φως σε ένα κατάλευκο διάδρομο,
σα χιόνι οι τοίχοι
που στη δύση του ο ήλιος
προσπαθούσε να ροδίσει από κάποια χαραμάδα,
τρομαγμένος και ολομόναχος
ενοιωσα φόβο...
με κάτι ολόλευκα εσώρουχα που φώτιζαν
απελπισμένος έψαξα
πάνω στα ολόλευκα σκεπάσματα, στο κρεβάτι...
να γινόταν να σε είχα!
Ολα όπως ήταν χθες ...κι ας ήταν μαύρα
να κουλουριαστώ να σωθώ
στην αγγαλιά σου
ξανά να γεννηθώ ...

Δεν σούπρεπε να ρημάξει το σπίτι.

Αχ...