Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Η Παρακμή

Φτωχέ ανθρωπάκο
ποιοι σου 'λαχε να καθορίσουν τη μοίρα σου
Κακόμοιρε,
ποιους άφησες να διαφεντέψουν τους κόπους σου,
σπατάλησες τη ζωή σου
όπως αυτοί σε δασκάλεψαν,
φτωχός κι αδύναμος πλέον
έρμαιο  στις ορέξεις τους.
  

Η Παρακμή

Μέχρι σήμερα η 'Ενωμένη' Ευρώπη είχε να αντιμετωπίσει μόνο την οικονομική κρίση, που πολύ εύκολα και γρήγορα την περιόρισαν στην αδύναμη, μικρότερη και ακυβέρνητη χώρα πιστεύοντας πως έτσι θα γλυτώσει η ίδια: ήτοι  τα... δυνατά μέλη της...
Ταυτόχρονα συμμετείχαν σε πολέμους, μακρυά απ' το σπίτι τους... βεβαίως, γιατί η 'Ενωμένη' Ευρώπη είναι Πολιτισμένη ηλίθιε, κακόμοιρε ..., Ευρωπαίε!
Αυτοί λοιπόν με τις γραβάτες και τα κάτασπρα πουκάμισα, αυτοί που μαζεύονται κι αποφασίζουν για τις τύχες των ανθρώπων αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο και λένε για στόχους και προγράμματα αυτοί, που μόνο λεφτά βλέπουν παντού αποδεικνύεται ξεκάθαρα πλέον και για του εθελοτυφλούντες καλοβολεμένους Ευρωπαίους, απίστευτα ρηχοί ...
Αυτοί οι 'δυνατοί' Ευρωπαίοι, κατέστρεψαν και καταστρέφουν τη μια χώρα μετά απ' την άλλη αδιαφορώντας για τους Λαούς,.
Αυτοί  δημιουργούν φτώχεια, πρόσφυγες μετανάστες γιατί έτσι 'εξασφαλίζουν' την οικονομική τους ευμάρεια.
Οι ψυχές όμως που ξεσπίτωσαν,  οι άνθρωποι που απ' την μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα  και βγήκαν στο δρόμο.
Οι άνθρωποι αυτοί με τα παιδιά στην αγκαλιά τους  που  διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να γλυτώσουν τις ζωές τους, δεν θα τους σταματήσουν φράχτες και τείχη, το Ευρωπαϊκό 'οικοδόμημα' θα καταρρεύσει χάρτινος πύργος... και μαζί και οι 'δυνατοί' αυτού του οικοδομήματος...
και Ο Ιστορικός του μέλλοντος πάλι θα πεί
Για μια ψωροκώσταινα που στάθηκε  στο ύψος του Ανθρώπου,
Για μια φτωχή κι αδύναμη χώρα που κράτησε τον ανθρώπινο πολιτισμό για άλλη μια φορά στις πλάτες της
Για ένα Λαό που όλοι στο Ευρωπαϊκό 'Οικοδόμημα' της ευημερίας και του πλούτου, 'έδειχναν' ως αποδιοπομπαίο τράγο, ήταν ο μόνος που έδωσε και την ψυχή του για να βοηθήσει τα κοπάδια των ξεριζωμένων ανθρώπων.
Για ένα νησί στο απέραντο γαλάζιο που μια γιαγιά, μάνα ζέστανε στην αγκαλιά της ένα μικρό προσφυγάκι....



Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Τέλος Εποχής

Βαρέθηκα
τα ίδια και χειρότερα ίδια
Βαρέθηκα
τους άσχετους και σχετικούς των πάντων
Βαρέθηκα
τους έξυπνους και πανέξυπνους
Βαρέθηκα
τους άκριτους και κριτές
εσάς όλους, Ηλίθιοι
Βαρέθηκα
Θα βουλώσω τ' αφτιά μου
Θα κλείσω τα μάτια μου
Θα μιλώ με την σιωπή μου
την καθημερινότητά σας
Βαρέθηκα
αφού δεν μπορείτε
να σκάσετε εσείς
αφού δεν μπορείτε
να χαθήτε εσείς
Θα κλείσω τα μάτια
Θα κλείσω τ' αφτιά

Βαρέθηκα
να με κρίνετε εσείς,  Τίμιοι! Ξερόλες! Σοφοί! Σπουδαίοι Καλοί κι Αδέκαστοι
να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας
δεν ακούω δεν βλέπω
Σας έχω γραμμένους!
είναι
Η Τέλος Εποχή.