Αγία Παρασκευή

Φύγαμε από το Ρέθυμνο
Με το που άκουσε το μαντάτο είπε:
"Πάμε όπως είμαστε"
Κάθισα πίσω στο μηχανάκι,
έτρεχε και μουρμούραγε
"θα βρούμε το δρόμο;"
(...ναι κάποτε είχαμε χαθεί
πηγαίναμε για ρακές τότε στου Λευτέρη, ήταν με οξυγόνο
μα όταν του είπα πως θα είμαστε όλοι μα και η Φρόσω,
δεν άντεξε, μου ζήτησε να τον πάρω μαζί, τι ωραία που ήταν!...)
σε μια στροφή πέσαμε,
βρεθήκαμε ξαπλωμένοι σένα αμπέλι
χάιδεψα ένα σταφύλι πεντακάθαρο!
λίγες μαύρες ώριμες ρόγες, άγουρες οι περισσότερες
δοκίμασα... "ωραίο σταφύλι είπα"
"Δε πήρα και μια ανθοδέσμη...
πως θα εμφανιστώ δίχως το κοστούμι μου...
πως θα με δει έτσι ο γυιός μου..."
Βρεθήκαμε σε ένα σπίτι,
κόσμος πολύς στην είσοδο, κι η Χρυσούλα...
όχι όχι δεν ήταν ο Νίκος...
βρέθηκα μόνος! ανάμεσα σε αγνώστους
ένοιωσα άβολα, προσπάθησα να κρυφτώ
ξαπλωμένος εκεί ήταν ο Γιάννης;...
στο δρόμο για την εκκλησία εμφανίστηκε ο Μιχάλης
κρατούσε κλειστή την μαύρη ομπρέλα του όπως και τότε,
"εγώ σε ειδοποίησα τότε... εσύ;"
ένοιωσα άσχημα... προσπάθησα να δικαιολογηθώ
μα αφού είσαι εδώ... είπα και ξύπνησα!

Μονοπάτια του νού

Σπανίως πλέον αφήνω το νου μου ν αλητέψει
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά...

Παίζω κρυφτό με τον χρόνο
Τρέμω το μέλλον αποφεύγω το παρελθόν
Βαρετό το παρόν
Φοβάμαι...

Χωστό πουλί

...