Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Πρώτο κλάδεμα


Βρέχει ασταμάτητα όλο το Γενάρη...
εβγαλε ένα μάτι το πρωί, θάρεψα και έκανα το πρώτο κλάδεμα κακώς... τωρα ρίχνει καρεκλοπόδαρα...
Αναρτήθηκε από στις

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος2 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:49 μ.μ.

    Ε καλά μέρα που διάλεξες... τι περίμενες αλλά οκ δεν έχει ανάγκη. μη φοβάσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)