Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Ονειρο

Σκεφτόμουν προ χθές...
ή ονειρευόμουν δεν είμαι σίγουρος

Να μουνα λέει στις Μαργαρίτες
καλοκαίρι...στη ταράτσα μας
και ναναι όπως παλιά, παλιά-παλια...
όλα γλυκά ζεστά, κι ονειρεμένα
ναμαστε όλοι μαζι όλοι Ολοι
και προ πάντων Προ Πάντων...
Καληνύχτα

1 σχόλιο: