Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

...ν΄ ανοίξω το ρασούλι μου

Αναρτήθηκε από στις

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος31 Ιανουαρίου 2014 στις 4:52 μ.μ.

    εγώ κυρά μου σαγαπώ μ΄ενα δικό μου τρόπο
    που δε μπορεί να βάλει ο νούς τω(ν) άλλω(ν) τω(ν) ανθρώπω(ν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος1 Φεβρουαρίου 2014 στις 1:59 μ.μ.

    Πολύ ωραιο τραγούδι...μα ωραιότερο σχολιο.........
    .............

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)