Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Τέλος Εποχής

Βαρέθηκα
τα ίδια και χειρότερα ίδια
Βαρέθηκα
τους άσχετους και σχετικούς των πάντων
Βαρέθηκα
τους έξυπνους και πανέξυπνους
Βαρέθηκα
τους άκριτους και κριτές
εσάς όλους, Ηλίθιοι
Βαρέθηκα
Θα βουλώσω τ' αφτιά μου
Θα κλείσω τα μάτια μου
Θα μιλώ με την σιωπή μου
την καθημερινότητά σας
Βαρέθηκα
αφού δεν μπορείτε
να σκάσετε εσείς
αφού δεν μπορείτε
να χαθήτε εσείς
Θα κλείσω τα μάτια
Θα κλείσω τ' αφτιά

Βαρέθηκα
να με κρίνετε εσείς,  Τίμιοι! Ξερόλες! Σοφοί! Σπουδαίοι Καλοί κι Αδέκαστοι
να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας
δεν ακούω δεν βλέπω
Σας έχω γραμμένους!
είναι
Η Τέλος Εποχή.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου