Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Μονοπάτια του νού

Σπανίως πλέον αφήνω το νου μου ν αλητέψει
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά...

Παίζω κρυφτό με τον χρόνο
Τρέμω το μέλλον αποφεύγω το παρελθόν
Βαρετό το παρόν
Φοβάμαι...









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου