Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα




Ο ΩΡΑΙΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ

Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φθηνότερα λόγια.
Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε.
Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε.
Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα.
Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου
μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι
στο μέγα δάσος, άοπλος κυνηγός,
φορώντας τις λευκές σου μπότες.





Από τα δέκα άγνωστα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου της ανέκδοτης συλλογής «Το Υπερώον»,
(θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος)

3 σχόλια:

  1. ΧΩΡΟΣ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ
    Πίσω απ΄τη μάντρα, σπασμένα γυαλιά,/ σπασμένες στάμνες και κονσερβοκούτια,/ τα λυπημένα σκυλιά, οι άγριες γάτες, / πλήθος τσουκνίδες κι ανάμεσά τους/ ένα μικρό λουλούδι κίτρινο,/ σαν άστρο παραμελημένο,/ έχει αναλάβει να πληρώσει όλα τα σπασμένα./ Μαζί κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. http://www.youtube.com/watch?v=0YdrHgmbFzY

      Διαγραφή
    2. Ο τόπος μας είναι άδειος πια με μόνο λίγες στέρνες άδειες... που ηχούν... ή γεμάτος από τέτοια λουλούδια του Γ. Ρίιτσου που έχουν εγκαταλείψει και εγκαταλειφθεί...

      Διαγραφή