Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

2014 Πρωτοχρονιά

Εδώ είμαστε, πρώτη μέρα του 2014,
αλλά όχι όλοι,  η παρέα μας μίκρυνε
αποχαιρετίσαμε δυο αγαπημένους ή και τρεις:
(Η Έλενα που μου πήρε προχθές αίμα...
δεν κρατήθηκε: βαθύ, κόκκινο, δάκρυ)
πως να ξυπνήσαν η Μαρίκα, η Γωγώ, η Μαρία, ο Αντώνης...
πως να αντικρύσεις τον ήλιο Μισό
 σκατά το 2013

Χθες μου είπε "καλές οι εξετάσεις σου..."
ε και λοιπόν? ναι,
τόσο σκατά το 2013...

Μόλις έβγαλε ένα μάτι Ήλιο
για όσους ανέτειλε:
για αυτούς που ακόμα σκέφτονται
και ονειρεύονται...
Αλήθεια τι μάθαμε το 2013 (αναρωτιέται μια αγαπημένη)
πόσο διαρκεί η στιγμή πριν το Τέλος




Λέμε να πάμε στα Καρπάθια φέτο





(Φρόσω σευχαριστώ για την φωτογραφία)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου