Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Η Παρακμή

Φτωχέ ανθρωπάκο
ποιοι σου 'λαχε να καθορίσουν τη μοίρα σου
Κακόμοιρε,
ποιους άφησες να διαφεντέψουν τους κόπους σου,
σπατάλησες τη ζωή σου
όπως αυτοί σε δασκάλεψαν,
φτωχός κι αδύναμος πλέον
έρμαιο  στις ορέξεις τους.
  

1 σχόλιο: