Μ. Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2025

Μετά τη Δύση

Μετά του ήλιου τη Δύση ...κάποτε λένε έρχεται η τελευταία αυγή, το φως δεν διώχνει τη νύχτα. ο ύπνος αιώνιος, βελούδινο το σκοτάδι το όνειρο ανεξάντλητο. αναμνήσεις όνειρα, μικρές και μεγάλες χαρές μάταιες ελπίδες έρχονται σαν ταινία και φεύγουν και πάλι έρχονται.. ίσα διακρίνονται οι σκιές των κυπαρισσιών μπορεί και να είναι σκιές νεκρών παιδικών φίλων γονιών..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου